Reis naar Memphis (deel I)

Maandag 5-9-2016

Even na 13.00 u. vertrekken we met een Airbus A330-300 van Delta Airlines vanaf Schiphol naar de VS. Onderweg hebben we wat last van turbulentie, maar voor de rest verloopt de reis voorspoedig. 

vertrek vanaf Schiphol

Om 16.45 (plaatselijke tijd) landen we op het vliegveld Hartsfield-Jackson in Atlanta.

We moeten overstappen op een binnenlandse vlucht naar Memphis, Ongeveer om half acht vertrekken we in een MacDonnel-Douglas MD-88 en zijn een ruim uur later in Memphis. Met een taxi (de chauffeur lijkt zo uit de film van James Bond te komen, “Live and Let Die”) rijden we van Memphis International Airport naar Heartbreak Hotel, waar we dan om ca. 21.00 uur inchecken. In de bar nemen we nog een snack (BLT sandwich met friet) en een bud en dan is het half elf, tijd om te gaan slapen, in Nederland is het 7 uur later…………... (half zes, ’s morgens).

Omdat we als VIP gast hebben geboekt, krijgen we ook nog een cadeautje.  

een dvd, cd en een mooie beker

Dinsdag 6-9-2016

Het is vijf over zeven, we waren al heel vroeg wakker, maar toch proberen om zolang mogelijk te slapen.Het is allemaal Elvis wat je ziet en hoort, overal foto’s van Elvis en muziek via Elvis Radio, straks gaan we ontbijten en dan maar even zien wat we gaan ondernemen.

We kregen gisteravond zoveel informatie bij de balie dat we het even op ons moesten laten inwerken, we kunnen altijd vragen, ze zijn erg vriendelijk. Dat valt ons op dat de mensen, ook op het vliegveld, erg vriendelijk zijn. 

Heartbreak Hotel

 aan Lonely Street

Bij het hotel horen ook taxi’s, dat is wel gemakkelijk, dus gaan we met een taxi naar het vliegveld om een auto te huren en wel bij Sunny Cars. Onze taxichauffeur is ook erg vriendelijk en we praten de hele tijd, ik vroeg hem waar hij op zal gaan stemmen: Donald Trump of course! Hillary Clinton deugde niet.

Hij zet ons bij Rental Car af en zegt nog dat we de Winchester Road in westelijke richting moeten aanhouden als we teruggaan naar het hotel.

Er zijn verhuurbedrijven genoeg, maar geen Sunny Cars, we lopen naar een informatiestalletje en vragen deze mevrouw of zij iets weet van Sunny Cars, ze heeft er nog nooit van gehoord en zoeken op internet ging ook niet. Ze weet wel heel veel van Memphis en de staat Tennessee en vertelt ons over allerlei interessante bezienswaardigheden die we nog kunnen bezoeken.

Wat later gaan we met een taxi naar Down Town Memphis.

Onze taxichauffeur heet Ulysses, oftewel Odysseus, hij vertelde ons wat hij allemaal had gedaan en waar hij had gewoond, maar bleef nu toch in Memphis. Een mooie uitspraak van hem was: “God gave me peace of mind”, zodra we de Mississippi in zicht kregen, zei hij: There she is the mighty Mississippi river, met een onvervalst Tennessee accent.

Hij zet ons op de hoek van Bealestreet en Secondstreet af voor het Hard Rock Café en geeft ons z’n telefoonnummer, mochten we nog in de problemen komen en een taxi nodig hebben.

We lopen door Bealestreet tot aan het Handy Park met een standbeeld van W.C. Handy (1873-1958), ook wel de “vader van de blues” genoemd. In Memphis schreef hij zijn wereldberoemde blues, de Memphis Blues en later ook nog zijn bekendste, de St. Louis Blues.

Terug lopen we langs de andere kant van de straat, waar soms alleen nog de voorgevel intact is, zo ook van Silky O’Sullivan’s Pub, waar we even wat gaan drinken, het is bloedheet.

Het was vroeger een saloon waar je kon gokken, drinken en verder alles doen wat God verboden had. Is dus ook niet veel meer van over.

We gaan naar de rivier en lopen langs het standbeeld van Elvis en steken de Riverside Drive over staan aan de oever van de “There she is, the Mighty Mississippi River, zoals Ulysses zei.

Terug stappen we op de Trolley Shuttle, een buslijn door Memphis, waar je op en af kunt stappen.

Gelijk hebben we weer contact met vriendelijke mensen van Memphis, ze vinden het leuk als we zeggen dat we uit Nederland komen.

Het is ontzettend warm en we gaan op het terras bij Local Gastropub in de Main Street wat eten, gefrituurde spruitjes met chili bonensalade, ook lekker.

veel reclame voor Elvis

 Main Street

Bij het Hard Rock Café  nemen we een taxi, de chauffeur is een Ethiopiër, hij woonde al 6 jaar in Amerika en sprak goed Engels en gaan terug naar het Heartbreak Hotel, het is nu 5 uur en straks gaan we weer naar Bealestreet, nu met het busje van het hotel, deze keer is Dallas onze chauffeur en is een leuke spreker, hij vertelde ons dat je heel mooie foto’s kon maken van de zonsondergang bij de Mississippi, richting Arkansas. We worden ook weer opgehaald, laatste bus gaat om half elf.

Eerst lopen we naar BB King’s Blues Club en zitten een poosje op het terras, daarna lopen we naar de rivier om foto’s te maken van de zonsondergang en dat lukt goed want het is helder.

We eten in het Blues City Café tegenover BB King’s Blues Club, alwaar ik fried catfish probeer en Marjanne neemt spareribs, het is veel en het smaakt goed en we genieten van de livemuziek.

Woensdag 7-9-2016

Vandaag bezoeken we Graceland, het is prachtig, onvoorstelbaar en je valt van de ene verbazing in de andere en zeker beslist de moeite waard.

Graceland is na het Witte Huis het meest bezochte woonhuis van Amerika, er komen ca. 750.000 bezoekers per jaar.

Ik probeer het zo goed mogelijk te beschrijven, we lopen vanuit het hotel naar het ticketservice en gaan dan met een busje naar Graceland, het is eigenlijk alleen maar de Elvis Presley Boulevard oversteken en dan ben je er al, maar je mag er niet heen lopen.

Er lopen op het landgoed wat paarden en alles is keurig onderhouden, geen rommel en het gras kort gemaaid.

We krijgen een tablet met een koptelefoon en gaan door de voordeur naar binnen.

Hier zie je rechts de zitkamer met de gigantische bank en veel spiegels aan de wand, links de eetkamer met de inrichting zoals die 1977 was, er is niet veel veranderd.

Daar weer achter is de keuken en aan de andere kant de slaapkamer van Vernon en Gladys, later werd het de slaapkamer Minnie May Presley, de oma van Elvis.

Naar beneden is de TV kamer en biljartkamer

en de trap weer op naar de Jungleroom, ook erg mooi en bijzonder met de vloerbedekking aan de wanden en zelfs aan het plafond, hier zijn ook de laatste nummers van Elvis opgenomen.

De bovenverdieping is niet toegankelijk, alleen Priscilla en Lisa Marie mogen hier komen.

Vanuit de Jungleroom lopen we naar buiten naar de garage,  wat als kantoor heeft dienstgedaan, dit was het domein van Vernon en hier kwam ook de gigantische hoeveelheid aan fanmail binnen.

Verder gaan we de Smoke house in, wat ook een schietbaan was en we gaan de Smoke house weer uit en maak nog wat foto’s van het terrein achter Graceland.

Verderop komen we in de Hall of Fame met al z’n gouden platen, het is allemaal heel indrukwekkend.

Nu nog eerst in de Racquetball Building waar al zijn awards en de gouden en platina platen die zijn verkregen na z’n dood, ook de kostuums van de latere optredens hangen hier. 

Nu komen we in de Meditation Garden,al ontworpen door Elvis in het begin van de jaren zestig, hij wilde soms ook tot rust komen.

Het is nu de begraafplaats van Elvis Presley, z’n dood geboren tweelingbroer Jesse, Gladys en Vernon en als laatste Minnie May Presley, die hun allen heeft overleefd.

Het is even slikken, toch gek, maar het doet je wel wat.

We lopen weer naar de voorkant van Graceland en vragen iemand of ze ons op de foto wil zetten.

Even later worden we weer opgehaald door een busje en rijden de poort uit om naar de overkant te gaan en de vliegtuigen te bekijken. 

De Lisa Marie (nickname: Hound Dog I) is een 4-motorig straalvliegtuig, type Convair 880 bouwjaar 1960, hij kocht dit toestel voor $250.000 van Delta Airlines in 1975 en na inrichting kostte het $600.000. Ook had hij nog een kleinere type, meestal gebruikt door de Colonel (Tom Parker), het is een Lockheed Jetstar, ook wel de Hound Dog II genoemd.

Het ziet er allemaal heel mooi uit, we lopen nu een paar souvenirwinkels in en zijn verbaasd wat er allemaal te koop is, je kunt het zo gek niet bedenken of het is er. 

 boven, het interieur van de Lisa Marie

en links van de Jetstar.

Het auto museum moeten we niet overslaan, hier zien we een bonte verzameling van o.a Rolls Royce, Cadillac en een Stutz Blackhawk, ook de witte Mercedes van Priscilla, verder wat motoren en trekkers.

Hierna nog even in de Archives van Elvis en het fotomuseum, daar krijgen we allerlei privéspulletjes van de familie te zien, persoonlijk vind ik dat eigenlijk niet zo mooi, het is te privé, vind ik. 

Nog weer in een souvenirwinkel waar we wat spulletjes kopen,

Het was een geweldig mooie dag en echt de moeite waard!

Vanavond mogen we naar Hard Rock Café om te gaan eten en een optreden bij te wonen van een heel goeie Elvis imitator, volgens de (Trump)taxichauffeur van gisteren.

O ja, we hebben vanmorgen een auto besproken en die kunnen we vrijdag ophalen, bij Alamo verhuurbedrijf (Sunny Cars schijnt daar onder te vallen) op de luchthaven.

En inderdaad de imitator was geweldig, hij deed het heel goed, imiteren met een knipoog en we hebben daar ook heerlijk gegeten.

Donderdag 8-9-2016

Het is nog steeds prachtig weer, we treffen het wel. Het is nu negen uur, we gaan zo meteen ontbijten met natuurlijk muziek van Elvis… prachtig, genieten.

Vandaag staat Sun Studio op het programma, met een busje van Sun Studio gaan we naar downtown Memphis en dan naar de Sun Studio.

Het is een soort café en de trap op gaan we naar het museum, we worden rondgeleid door een gids die het prachtig kan vertellen. Alles wat we zien is origineel uit de jaren vijftig, er is niets veranderd ondanks dat er verschillende zaken hebben in gezeten.

Beneden naast het café is de studio die nu nog steeds wordt gebruikt door diverse artiesten, maar  alleen ’s avonds na sluitingstijd. Ook hier is alles nog precies zo als in de vijftiger jaren, het is schitterend.

Buiten is het erg warm, er komen wat wolken opzetten, er wordt onweer verwacht.

We lopen langs de Gibson gitaar fabriek en naast het Fedex stadion is het Memphis Rock ’n Soul museum. Dit is ook wel een mooi museum, maar gaat meer over de zwarte muziek en de rassenstrijd, die tot in de zestiger jaren nog volop aanwezig was.

 zo kwamen de arme mensen van het platteland naar de grote stad

Vrijdag 9-9-2016

Vandaag checken we uit en gaan we onze auto ophalen en dan naar Nashville, gisteravond hebben we dit hotel nog weer besproken voor de laatste twee dagen in Memphis, (dan is dat in ieder geval geregeld) en een hotel geboekt in Nashville.

Er staat een lange rij voor de uitleenbalie, maar even wachten. We krijgen een Dodge Dart van ongeveer één jaar oud mee met een tomtom, op naar Nashville.

Eerst pakken we de East 40 en onderweg stoppen we een paar keer bij een benzinestation om een kaart van Tennessee te kopen, maar dat lukt niet, ze hebben geen kaarten. Bij Arlington proberen we weer een benzinepomp, maar zien daar ook een Visitor Information Center. Daar krijgen een mooie kaart van Tennessee. Soms worden we achtervolgd door enorme truck.

Nog een poosje op East 40 en bij afslag 66 nemen we de US Highway 70.

We zijn nu vlak voor Jackson

en gaan rustig verder op US Highway 70, ik probeer wat foto’s te nemen van de huizen langs de kant van de weg en

vlakbij de kruising met de 104 zijn we in Cedar Grove.  We gaan hier eten, het is een benzinepomp, winkel en snackbar, alles in één. We zitten bij een paar oude mannen die domino spelen, een van de spelers zei dat hij 90 jaar was en hij stapte even later vrolijk in z’n enorme pick up. Overigens de turkey sandwich is heerlijk.

We gaan weer verder, op de 70, ik probeer verdorde mais op de foto te krijgen, lukt niet erg, dit is vlak na Cedar Grove.

Bij Dickson gaan we de East 40 weer op en in de buurt van Charlotte Pike probeer ik een grote truck op de foto te krijgen en dat valt ook tegen, het is er een van Fedex. We naderen Nashville, we houden West-Nashville aan met grote fly-overs en daarna East-Nashville, via de Interstate 65.

Over de Cumberland River en in de verte downtown Nashville,

afslag 90 A-B naar Opryland en ook naar het Gaylord Hotel, waar de bus, die naar de Grand Ole Opry rijdt, al klaar staat.  

We staan naast een prachtige Ford Mustang, past wel dachten wij zo… 

Het hotel is gigantisch groot, 3000 kamers, heel veel restaurantjes en cafés en een enorme binnenplaats waar allerlei exotische planten en bomen staan.

We sluiten de avond af in Jack Daniels Café, waar een liveband optreedt en het erg gezellig is.

Zaterdag 10-9-2016

Heerlijk geslapen wel warm, we zetten ’s nachts altijd de airco uit. We kijken uit over de gigantische overdekte binnentuin. 

We gaan zo meteen ontbijten en dan naar “Land between the Lakes” in het uiterste noorden van Tennessee, we zetten de tomtom op Dover even voorbij Clarksville en vertrekken om ca. 11 uur.

We nemen de Interstate 24 een prachtige weg, lekker rustig.

Bij afslag 19 gaan we de Interstate 24 verlaten en gaan bij Cedar Hill voor het eerst tanken. We weten niet wat erin moet, het ruikt naar benzine en we nemen regular, is het goedkoopst ($2,199 / gallon = $0,58 is €0,53 / liter) en gaan dan binnendoor over de 41A naar Clarksville en verderop de 79 die langs Fort Campbell gaat. Ik wilde graag een foto maken van het bordje wat steeds op het hekwerk stond en opeens konden rechtsaf slaan, bleek het een vuilstortplaats te zijn. We worden ingehaald door een paar motorrijders. We naderen Dover, ligt aan de Cumberland river, we gaan de brug over en nemen de 49 naar Cross Creeks National Wildlife Refuge, bij een informatiecentrum, die gesloten is, kijken we over de rivier en zien een visarend op een nestplaats.

Zo te zien en te horen is het een jonge visarend, die schreeuwt om voedsel. 

Terug in Dover, we gaan hier bij de Confederate Memorial naar links richting Fort Donelson National Battlefield,

we rijden het park op en kunnen met de auto het gehele park over.

We naderen de Cumberland river en zien rechts de brug over de Cumberland river bij Dover.

Links zien we een opstelling van kanonnen, zoals die stonden tijdens de burgeroorlog om de Gunboates van de Union op de rivier te bestoken.

Hier behaalden de Union soldaten de eerste belangrijke overwinning op de Confederates in februari 1862.

Er komt een gigantische bui opzetten, het rommelt al een beetje, we gaan terug en snel, want het begint al te regenen. Het was ook veel te warm, kon niet uitblijven.

We nemen dezelfde weg terug maar bij Clarksville nemen we de 374 South, zijn we wat eerder op Interstate 24, ik probeer al een poosje de wegnummers te fotograferen maar dat lukt me niet zo goed, Marjanne zegt: neem een foto van de Garmin, (het is geen TomTom), maar net als ik dat doe, springt het rij-symbooltje op het wegnummer, zo lukt het nooit.  Nu heb ik hem.

Om 4 uur zijn we weer terug op onze kamer in het Gaylord hotel, we hebben de bui achter ons kunnen laten, maar als we een paar stukken pizza zitten te eten, begint het ook hier te onweren en regenen, maar we zitten hier lekker droog. Het is zes uur, we lopen naar de shuttle bus die ons naar de Grand Ole Opry brengt.

Het is druk en we worden streng gecontroleerd, het is een prachtige show met geweldige artiesten, waar wij nog nooit van hebben gehoord, wel een paar bekende nummers die werden gezongen.

Ook werd er tussendoor veel reclame gemaakt o.a. voor Dollar General en het Johnny Cash museum.

We gaan vroeg naar bed want morgen gaan we naar de kerk in Nashville, Marjanne heeft met iemand gesproken die ons aanraadde om naar de Mc Kendree Methodist Church te gaan, ik ben benieuwd, de dienst begint om 11 uur.

Zondag 11-9-2016

Vanmorgen zijn we al vroeg met de Shuttlebus naar downtown Nashville gegaan, de eerste vertrekt om 10 u. We stappen uit in de Church street en gaan direct naar de kerk, waar we heel hartelijk worden ontvangen, de kerk is niet vol, de dominee houdt een enthousiaste preek en straalt een en al blijdschap uit. Aan het einde van de dienst nemen we een stukje brood, gedrenkt in rode wijn en verlaten dan de kerk. De kerk staat helemaal ingeklemd tussen twee flats, één is in aanbouw, de andere is de Cumberland on Church hotel.

We gaan even zitten in een klein parkje en hebben ook direct weer contact met iemand die waarschijnlijk al kon zien dat  we geen inwoners van deze stad waren. Hij was erg nieuwsgierig hoe wij in Nederland de zorg hadden geregeld.

Even verder op zien we het gigantische AT&T gebouw. 

We gaan met de hop on/off bus naar het Bicentennial State Park, aangelegd in 1996 ter ere van het 200 honderd jarig bestaan van Tennessee, daar stappen we uit bij The Tennessee State Map  een grote kaart van Tennessee en verderop fonteinen met op de achtergrond de geschiedenis van Tennessee en een kaart van al z’n rivieren.

Er is nu een Italiaanse expositie met allerlei tentjes waar je de lekkernijen uit Italië kunt proeven. Het is nog steeds erg warm, we eten allebei een heerlijk broodje met Italiaanse worst (hot dog)

We lopen nu naar de Bell Towers op het eind van het park en kijken de andere kant op naar de Italiaanse markt met op de achtergrond de State Capitol Building op Capitol Hill.

Even verder terug is er het World War II Monument, met granieten zuilen waarop in het kort de geschiedenis van de oorlog is vermeld.

Terug lopen we over een stenen pad waarin namen zijn gebeiteld, bij de ingang van het staan de parkregels en aan elke kant van de fontein, de vlaggen van Tennessee. 

We stappen weer op de bus en rijden nu naar een nog groter park, het Centennial Park, met het enorme nagebouwde Parthenon van Athene, exacte kopie van het origineel, maar nu van beton.

We rijden langs Marathon Motorworks, de eerste autofabriek van Nashville in 1906 hadden ze hun eerste prototype, maar was geen succes, de kranten schreven het volgende erover: the car should move, but dont”t .

In 1909 ging het al wat beter en in 1912 werden er al 10.000 auto’s geproduceerd, maar zoals bij veel snel opgerichte bedrijven ging het algauw mis en in 1914 werd het bedrijf gesloten en nu zitten er een aantal kunstzinnige bedrijfjes in. 

Via het William Edmonson Park, aan de Charlotte Avenue, gaan we naar het Centennial Park, waar we uitstappen en ons weer verbazen over de grootte van het park en onze mond valt helemaal open bij het zien van de enorme replica van het Parthenon. Het is een gigantisch gebouw en het origineel van hout, pleisterwerk en steen is gebouwd in 1897 als onderdeel van de Tennessee Centennial Exposition, later in 1920 is het gebouw volledig opnieuw in beton gebouwd vanwege instortingsgevaar van het originele houten exemplaar, in 1925 was het buitenwerk klaar en het interieur in 1931.

Binnenin staat een 13 meter hoog verguld beeld van Athena Parthenos, op haar rechterhand staat een beeld van Nike en is 1.80 m hoog en links houdt ze haar schild. 

Weer buiten lopen we het park door en bij één van de ingangen van het park staat een gedenkteken van de stichter van Tennessee, James Robertson (1742-1814), samen met John Donelson (1718-1785) stichten zij in 1779 Fort Nashborough, wat later Nashville werd. 

Vanuit de verte het Parthenon met een groot grasveld, welke we gaan oversteken naar het standbeeld van John W. Thomas, President van de Tennessee Centennial Exposition en 48 jaar in dienst geweest bij de Nashville, Chattanooga & St. Louis Railway, een belangrijke man dus voor Nashville.

In de brandende zon richting de bushalte en zien de achterzijde van het gebouw, 

Ik loop nog even verder om nog een foto te maken van het vliegtuig welke ik zag toen we het park binnen reden met de bus, het is een North American F86 L Sabre, intensief gebruikt tijdens oorlog in Korea (1950-1953) als tegenhanger van de Mig 15 en met een productie van bijna 10.000 stuks kun je wel spreken van een succesvolle straaljager. Bij de Nederlandse Luchtmacht zijn er 63  F86 K in dienst geweest van 1955 tot 1964 op de toenmalige vliegbasis Twenthe. 

Met de Hop on/off bus gaan we terug naar het centrum, via de Roundabout Plaza met het Musica standbeeld in The Music Square van Nashville.

We naderen Broadway Street of US Highway 70, in het centrum tussen de 4th en 5th Ave.

Busstop van de Hop on/off bus tegenover Cotton Eyed Joe, vlakbij 2nd Ave.

En in de 3rd Ave South, is het Johnny Cash Museum, op de hoek wordt een nieuw pand gebouwd, we gaan het museum in en het is niet zo groot, maar genoeg te zien.

Buitenkant van het museum en we gaan Broadway weer op, het is druk, de wedstrijd van de Tennessee Titans tegen de Minnesota Vikings zal wel afgelopen zijn en we zien allerlei mensen in shirt van beide partijen lopen, zonder trammelant.

Toch even een laarzenwinkel in, ik kijk nog even achterom en zie een agent met hoed, die het oversteken van de voetgangers in de gaten houdt, ze lopen kruislings over de straat en allemaal tegelijk.

Marjanne is intussen de laarzenwinkel binnen gelopen, kijken, kijken, maar niet kopen. 

De honky Tonk Central zit tot aan de nok vol, we kiezen voor Robert’s Western Saloon. Er treed een liveband op, The Nashville Skyline en gaan we een broodje eten met een bud,

We gaan op hoek van de 4th Ave  op de bus wachten die ons naar het hotel brengt.

 In het gigantisch groot hotel gaan we nog even naar de pub, waar Marjanne weer haar legitimatie moet laten zien, die ze natuurlijk niet bij haar heeft en een hele poos later komt ze weer en vertelt dat ze een fan van de Minnesota Vikings geholpen heeft om z’n hotelkamer te vinden.Hij zei: I don’t know where i am, can you tell me where my room is? Het is ook moeilijk lijkt me als je wat teveel op hebt, je raakt hopeloos verdwaald.

Wij gaan de koffers inpakken en morgen gaan we naar Tupelo, we hebben al een hotel geboekt, het is de Clarion Inn, een niet al te duur hotel in Tupelo.

Het uitboeken in dit hotel kun je allemaal regelen op de TV in de kamer, het werkt perfect, we kunnen zo de deur uit.

Maandag 12-9-2016

Om ca. 10 uur vanmorgen zijn we uit het luxe Gaylord hotel in Nashville vertrokken, het is prachtig weer. We gaan richting Murfreesboro en volgen de Interstate 24, richting Chattanooga, afslag 213A.  

Prachtig om te zien deze gigantische trucks met een lange oplegger, op de Interstate 24.

Vlakvoor Murfreesboro bij afslag 78A/B, waar je de 96East/West kunt pakken, wij nemen de 269, naar Bellbuckle met mooie en wat minder mooie huizen langs de weg.

 Er komt net een goederentrein langs en daar tegenover is het restaurant waar we lekker gaan eten.

 We rollen weer naar buiten en lopen langs de winkeltjes, het is net een oud Western stadje, mooi om te zien. Er gaat alweer een trein langs, veel antiek en er vliegt een mooie vlinder, ook erg moeilijk om te fotograferen. 

 De zijgevel is erg mooi geschilderd

en er komt een enorme zwarte truck aanrijden. nog een paar foto’s van dit prachtige dorpje met z’n voortreffelijke restaurant waar je ook weer erg vriendelijk wordt ontvangen en bediend.

We gaan verder, nu op de 64 richting Lewisburg en vandaar over de 31A naar Pulaski. We stoppen hier even om het mooie gebouw goed te bekijken met een standbeeld ervoor van Sam Davis, een held uit de burgeroorlog. De hoofdstraat, met schuin over het kruispunt hangende verkeerslichten.

Vanuit Pulaski nemen we de 64 naar Lawrenceburg en daarna verder over de Natchez Trace Parkway naar Tupelo. We stoppen even op een parkeerplaats "Sweet Water Branch" en lopen naar het beekje wat daar beneden stroomt. 

Bij afslag naar Collinwood gaan we naar een informatie centrum (Wayne County Welcome Center) en worden erg vriendelijk ontvangen, we krijgen een kop koffie aangeboden en we blijven er een poosje praten, Marjanne mag nog even op een heel oud snaarinstrument spelen.

Dit snaarinstrument was eigenlijk de vervanger voor de piano, de eerste kolonisten wilden graag muziek maken, maar konden een grote piano moeilijk de berg op krijgen, vandaar dit soort instrumenten.

Hij vertelde ons ook van de drama’s die hier in deze streken hebben plaats gevonden en vond dat de Amerikanen twee grote fouten hebben gemaakt, als eerste noemde hij de verdrijving van de indianen, het was per slot van rekening hun land en als tweede, de behandeling van de Afro-Americans. Zo praten we nog een poosje en gaan dan weer verder.

We hebben nu ook een kaart van Alabama en Mississippi.

Bij Cypress Inn gaan we Stateline over en zijn we in Alabama, we naderen de Tennessee River en gaan de enorm lange brug over, de rivier is hier erg breed. Er wordt aan de brug gewerkt maar we hoeven maar een paar minuten wachten en kunnen dan de rivier over en bij de Colbert Ferry Park nemen we een korte pauze om van het prachtige uitzicht te genieten en wat foto’s te maken. 

Het is een geweldig mooie route,  bijna geen verkeer en heel veel bos en net voorbij de Mississippi Stateline stoppen  we bij Bear Creek Mound, een mound is een Indiaanse grafheuvel. 

De volgende stop is een parkeerplaats, bij de Tennessee Tombigbee Waterway, er staat een auto met caravan en let op de wielen van de caravan die staan niet in het midden, dus krijg je een behoorlijke kogeldruk, voor de Nederlandse auto’s onmogelijk, maar hier kan dat met een pick up truck. 

De Jamie L. Whitten Bridge over de Tennessee Tombigbee Waterway

en even verder stoppen bij de Pharr Mounds, niet te lang, want het begint schemerig te worden.

Het is een grote vlakte met 8 grafheuvels, we gaan verder, het is niet zover meer.

Het is donker als we in Tupelo zijn, om 8 uur zijn we in het hotel Clarion Inn. We kopen een paar broodjes bij een dichtbij gelegen “trieste” bezinepomp, Marjanne neemt een kipschnitzel sandwich, die ze half opgegeten weggooit en ik eet m’n bbq sandwich volledig op, we nemen ook een flesje Budweiser mee, met de Budweiser zitten we nog even buiten, het is nog warm en er komt een zwerver aan die een paar dollar wil en praat een poosje met ons, eigenlijk heb ik geen zin om hem iets te geven, maar Marjanne denkt daar heel anders over, het kan iedereen overkomen.

Om half elf gaan we slapen, het was een lange dag.

(Wordt vervolgd)