Reis naar Memphis (deel II)

Dinsdag 13-9-2016

Ik sta vroeg op, het is pas half zeven en alweer erg warm. Ik neem nog even een foto van het hotel en een schitterende Ford pick up truck die op de parkeerplaats staat. We gaan lekker ontbijten en tegen half tien zijn de koffers weer gepakt en daarna afrekenen.

Wat later gaan we richting Elvis z’n geboortehuis, dat ligt wat buiten het centrum en was vroeger een achterbuurt, als je daar woonde, had je het niet zo best.

En hier is het, het geboortehuis van Elvis aan de Elvis Presley Drive.

We parkeren de auto en lopen naar het nog vrij nieuwe museum, achter het geboortehuisje en zien daar ook de Plymouth uit 1939 van Vernon Presley staan. 

Eerst kaartjes kopen en dan begint het hier, aan de gevel van het museum een gedenksteen van Elvis Country Fan Club, we gaan bioscoopzaaltje in waar in korte film wordt vertoond over het vroege leven van Elvis.

Ik neem nog een paar foto’s van het huisje en het standbeeld van een 13-jarige Elvis en gaan daarna naar de kerk, deze is van z’n oorspronkelijke plek verplaatst naar hier, in originele staat.

 We zien in de kerk ook weer een film die mooi weergeeft hoe zo’n kerkdienst verliep.

Bij het kerkje staat een wc (outhouse), zoals dat vroeger ook werd gebruikt. Het kerkje en hoe ze hem hebben verplaatst in 2008. 

We lopen nu weer richting het huis langs allerlei informatie borden en gaan zo meteen naar binnen, er zit een oudere mevrouw binnen in een stoel en verteld over Elvis en z’n vader, “Vernon didn’t work hard and when he has drunk the night before, he didn’t go to work” en moeder, “Gladys was a hard working woman, she always had a job”. 

We hebben een tijdje met haar gesproken, ook over Colonel Tom Parker, die zij ook niet zo graag mocht, “without the colonel, maybe Elvis was still living, but not so famous”. En ze vertelde ook dat in de nacht dat Elvis was geboren er een enorm lichte ster aan de hemel was te zien. Misschien was dat een voorbode.

Bij het huis z’n geboortesteen en als 10-jarige zong hij Old Shep in Tupelo en in 1948 verhuisde de familie naar Memphis, zoals veel arme mensen deden, op zoek naar een beter bestaan.

We lopen naar het Memorian Chapel  en zien daar heel veel schenkingen van vrienden en fans.

In de kapel zien we overal de naamplaatjes op de attributen die ze hebben geschonken, let op het woedend bekraste plaatje van de colonel.

Het museum is ook de moeite waard en geeft een mooi beeld van de vroege geschiedenis, maar ook van de laatste jaren. 

Een heel mooi verhaal is wat die mevrouw in het huisje vertelde, het ging over de dochter van Janelle McComb (1924-2005). 

Zij vond schetsen van Elvis z’n geboortegrond en heeft dat aan de gemeente Tupelo gegeven, op deze schetsen had Elvis zelf zijn geboortegrond ingericht, zoals hij het graag wilde hebben, misschien om er eventueel in de toekomst te gaan wonen, dat zullen we nooit weten. Hij had het grondstuk al gekocht toen hij nog leefde, maar de gemeente heeft er eerst nooit wat aan willen doen. In 1989 heeft men The Overlook aangelegd, vanuit hier kijkt men over de kleine huisjes naar Tupelo en dit was de plek waar Elvis vroeger kwam en later was het ook z’n favoriete plek.

Daar gaan we straks heen, eerst naar de shop, want overal is een shop en nog een paar foto’s van de Fair and Dairy Show in september 1956 in Tupelo. 

Nu gaan we naar de Overlook, erg mooi aangelegd en we zien dat het ook nog niet klaar is, bij een vijver zijn ze nog bezig en vast en zeker volgens de teruggevonden schetsen van Elvis.

Het is nu 20 over 1, we hebben de geboorteplaats verlaten en staan nu op de Fairgrounds waar het legendarisch optreden in 1956 plaatsvond.

Het is tegenover het gemeentehuis en er staat een standbeeld van Elvis, een plaquette en zelfs een bank, geschonken door de Tupelo Elvis Fanclub.  

In een hoek van het park staat nog een standbeeld en wel van Piomingo (ca. 1750-1798), Mountain Leader, war chief of Longtown (South Tupelo) 

We laten Tupelo achter ons en gaan naar Shiloh, we nemen de 45 naar Corinth, onderweg een paar katoenveldjes gezien. Op de kruising met de 72 die naar Memphis gaat, slaan we af om de stad in te gaan, wat verderop staat een tank op een hoek van de straat. Nu zoeken in de stad naar een eettentje, wel gevonden, maar jammer de keuken is dicht om twee uur en het is nu kwart over twee.

Nou jammer dan, maar weer verder naar Shiloh National Military Park, daar vochten de legers van de noordelijke en zuidelijke staten op 6 en 7 april 1862, een van de bloedigste veldslagen van de Burgeroorlog uit, er kwamen bijna 24.000 soldaten om.

We volgen de 22 naar Shiloh en passeren de Stateline en zijn weer in Tennessee, het is wat zoeken en we zien soms ook al wat informatiebordjes en het slachtveld is ook veel groter dan alleen Shiloh Battelfield, het begint al in Corinth.

Om 3 uur zijn we op het park en we gaan eerst naar het informatiecentrum om ons een beetje te oriënteren.

Ik vroeg nog even of deze geschiedenis nog wel leefde in Amerika, omdat het al zo lang geleden is, nou het leefde nog enorm, het zat nog heel diep bij de mensen en vooral bij de zuidelijke staten. Marjanne vraagt aan het meisje achter de balie, waar we straks eventueel nog kunnen eten hier in de buurt, ook niet onbelangrijk. Als we het park verlaten is het de eerste weg rechts naar de rivier, daar is een restaurant.

We gaan eerst met de auto het park over, het is een enorm groot park, voorbij de ingang een monument voor Colonel Thomas W. Sweeny (1820-1892), bevelhebber van de 52ste Illinois brigade en hij vocht ook met deze brigade bij Fort Donelson. 

Nog wat uitleg over de gebruikte informatieborden en een grote kaart met opstellingen van de verschillende legeronderdelen.

Het monument voor het Iowa leger en een monument voor het leger van Indiana.

Het leger van Ohio, met 320.000 man, was na New York en Pennsylvania, het grootste leger van de Noordelijke Staten, ook een aantal leidende officieren kwamen uit Ohio, b.v. Ullysses S. Grant, William T. Sherman en Philip H. Sheridan.

We gaan nu de nummers volgen die op een kaart staan en zo zien we alles.

Als eerste no 1 Grant’s Last Line met de kanonnen van Schwart’z van Mc Clenard’s 1st division. 

Bij no. 2 het Confederate Monument. 

Het monument van Illinois, bij no. 5 de kerk in originele staat zoals hij daar tijdens de slag stond en aan deze slag zijn naam gaf, de nieuwe staat er vlakbij.

Bij no. 6 zien we het Mississippi Monument en verderop uitleg over de slag bij no. 10 en via no. 2 uitlegbord van het Confederate Monument, gaan we naar no. 13, Water Oak’s Pond en waar Dresser’s Battery het slechts een paar minuten volhield.  

Bij het Cobb’s Kentucky Battery (1st Kentucky Artillery) staat ook een monument van 81ste Ohio Volunteer Infantry Regiment. We gaan richting no.14 en langs het Tennessee Monument   en zien nog een keer het Illinois Monument, we zien opeens een hertje, net op tijd om een foto te maken voordat hij verdwijnt in het bos. 

Op naar no. 15 daar zien we het monument van generaal Albert S. Johnston (1803 - 6 april 1862), hij werd beschouwd als de beste generaal van de Confederatie. Hij werd op deze plek geraakt door een kogel in zijn rechterknie en dacht het is niet zo erg, maar de kogel had een slagader geraakt en in korte tijd bloedde hij dood. 

We naderen nu no. 16 en wel bij Sarah Bell’s orchard (boomgaard) en deze was in volle bloei toen de Confederate troops de Union forces aanvielen op 6 april 1862. De federalen werden teruggedrongen naar Pittsburg Landing, maar de volgende dag veroverden ze weer het verloren terrein. 

No. 17 is een plek genaamd Bloody Pond, hier kwamen soldaten van beide partijen om te drinken en hun wonden te wassen. Soldaten en paarden stierven bij het meertje en hun bloed vervuilde het water. 

 We zijn nu vlakbij de rivier en betreden nu de heilige grond van de Indianen, Shiloh Indian Mounds, oude begraafplaatsen van ver voor de burgeroorlog. 

De Tennessee River, hier lagen tijdens de slag de houten gunboats, USS Lexington en USS Tyler, om vanaf hier de Confederates te bestoken, o.a. met deze kanonnen.

Het is nu wel een vredig toneeltje met onze mooi Dodge Dart. 

 We naderen het eindpunt en gaan langs de begraafplaats terug naar het Visitor Center.

Het is bijna 5 uur en we verlaten het park en op zoek naar het restaurant, we krijgen nu toch wel trek in wat eten, het bordje Hagy’s Catfish hotel hebben we niet gezien, maar op aanraden van het baliemeisje pakken we de eerste weg links naar Hagy’s Catfish Hotel en gaan hier eten.

Het ziet er prachtig uit, heel oud en erg rustig gelegen zo aan de rivier. We eten natuurlijk catfish,

Het wordt drukker, waarschijnlijk wel goed bekend in de buurt, we lopen nog even naar de rivier, je kunt met een wankel trapje helemaal naar beneden.

 Er komt een grote duwboot aan, Marjanne zwaait en ja hoor, er gaat opeens een luide toeter die schalt over het water en zo hard dat ze het ze in Corinth wel kunnen horen. 

Er is ook nog verhaal over de rivierspook Elmo, we hebben hem niet gezien, gelukkig maar.

We praten nog even met een paar mensen uit de buurt die daar ook gaan eten en die zeiden dat ze uit Memphis zijn vertrokken omdat het zo’n gevaarlijke stad was, tot nog toe hebben wij daar niets van gemerkt.

We gaan op weg naar Memphis, het is bijna 7 uur, we gaan eerst over de 64, maar onze Truus zegt dat we de 72 moeten nemen en dat lijkt ons ook beter, dus gaan we bij Selmer de 45 nemen, terug naar Corinth en daarna de 72 via Walnut en Olive Branch, naar Memphis.

Om negen uur zijn we weer terug in het Heartbreak Hotel, we hebben nu kamer 211 en mogen met de lift. Het is veel drukker dan vorige week, er staat ook een hele rij motoren, Hell’s Angels?

Woensdag 14-9-2016

Het is 10 uur, we zijn klaar met het ontbijt en de zon schijnt en het is nu al 30°.

Er zit een deukje in de auto, een heel klein scherp deukje, misschien is er op geschoten? 

We gaan naar Arkansas, dan hebben we 4 staten gezien, althans een klein gedeelte ervan, dus steken we de Mississippi over.

Eerst nemen we de Interstate 55 en afslag St. Louis en vlak voor de Memphis-Arkansas Bridge nemen we afslag St. Louis en gaan de brug over naar Arkansas.

Nog een paar foto’s van die geweldig mooie vrachtauto’s en we kunnen doorrijden naar Little Rock, doen we niet

bij afslag 278 is een Welcome Center, waar we weer allerlei informatie en een mooie wegenkaart krijgen van een vriendelijke meneer. 

We gaan weer verder en zien het vlakke land van Arkansas en nemen bij afslag 271 de 147 naar het Mississippi River State Park. 

 In de buurt van Anthonville (161 inwoners) zien we de eerste grote cottonfields en van heel dichtbij. 

Wat later zijn we bij Horse Shoe Lake, een groot meer naast de Mississippi, het is 40° en we praten met een visser, hij heeft één catfish gevangen en volgens hem zitten er niet meer zoveel vissen, de speedboten van de mensen uit West-Memphis jagen alle vissen weg. 

Deze vis was voor z’n buurman. We gaan weer verder en rijden een rondje langs het meer over de dijk en om kwart voor twee zijn we in Marianna via de 79 en zien we langs deze weg mooie huizen.

En ook nog een paar katoenvelden met combines om het katoen te oogsten, vroeger ging dat met de hand. 

Verder op is het informatie centrum van het Mississippi River State Park, daar gaan weer wat interessant materiaal ophalen en we vragen of je hier in de buurt een hapje kan eten. 

Dat is inderdaad mogelijk we moeten weer terug naar Marianna en gaan dan bij Jones Bar-B-Q-Diner een overheerlijke bbq sandwich voor ons allebei en voor Marjanne bij de pick up van een vriendelijke mevrouw, een sweet potatoe pie.

 We rijden weer terug naar het informatie centrum en gaan dan een stuk door het park rijden langs de Mississippi en komen dichtbij de rivier, de auto is een beetje stoffig geworden, aangezien de wegen onverhard waren.

We staan nu aan de rivier en die is wel heel erg breed hier, wat drijft daar in het water? Het is een boomstam, of niet? 

Opeens komen er van alle kanten heel veel pelikanen aanvliegen, ze gaan naar overkant van de rivier. 

 Om half vier zijn we in Helena-West Helena, (foto 2119 t/m 2120) trouwens de eerste foto ging mij om het schuurtje wat bij het huis stond, het zijn heel mooie overkappingen voor een auto of caravan die je hier heel veel ziet.

 We gaan via de Martin Luther King Jr. Drive oftewel de US Highway 49, de brug over naar Mississippi en langs een binnen weggetje naar Bear Lake bij Dundee en zien daar een kapot geschoten bordje langs de weg.

Weer terug in Mississippi.

Bear Lake ziet er ook niet erg fris uit.

En een heel oud kerkje in Dundee.

 We rijden nu weer op de Interstate 61 richting Memphis, met nog een paar cottonfields en een sproeivliegtuigje die over de katoenvelden een bestrijdingsmiddel sproeit. In de verte zien we nog wat stofwolken, waarschijnlijk van het oogsten.

 In Tunica gaan we voor de laatste keer tanken, voor $10,00, is de tank weer vol. We naderen de Stateline en zijn weer in Tennessee.

Om 20 over 5 zijn we in Heartbreak hotel ik neem nog een paar foto’s van de buitenkant van het Rock and Roll Café en van het nieuwe hotel The Guesthouse en nog van de souvenirwinkels met de meest waanzinnige dingen die je er kan kopen.

Vanavond gaan we eten bij het Rock and Roll café, om voor de laatste keer een optreden bij te wonen van Michael Cullipher, de geweldige Elvis imitator.                     

Het optreden was ook mooi, er was zelfs bezoek van een nichtje van Elvis, ook in de tachtig, denk ik, ze zat één tafeltje bij ons vandaan.

Na afloop hebben we nog een poosje met de eigenaar van het restaurant gesproken, onder meer over de vriendelijkheid van de mensen hier. Zelf had hij dat gevoel ook, omdat hij nog weleens in New York komt en daar gaat het heel anders toe, als je daar iemand op straat groet, denken ze: wat is dat voor een gek.

We lopen naar het hotel, het is nog steeds erg warm, morgen de koffers inpakken en de auto inleveren met een (kogel) deuk, misschien? We zien wel, Marjanne heeft ons al even ingecheckt, hoeven we dat morgen niet meer. Het is weer voorbij, morgen vliegen we naar Detroit en daarna naar Amsterdam, het waren in ieder geval prachtige dagen!

Donderdag 15-9-2016

Het is 10 uur, we hebben al ontbeten en de koffers al ingepakt, nog even en dan checken we uit.

Buiten zien we een eagle in een strak blauwe lucht en ik zie ook dat wij niet de enige auto hebben met schade, naast onze auto staat er één waarop behoorlijk is geschoten. 

We gaan nog even naar een souvenirwinkel om iets te kopen voor iemand van de FC, had ze beloofd, het wordt een pet. (foto 2167 t/m 2170)

 We rijden naar Memphis International Airport en bij Rental Car Return leveren we de auto in, er wordt nergens naar gekeken en we lopen naar de mooie vertrekhal en neem nog wat foto’s van de opstijgende en landende vliegtuigen, bijna allemaal van Fedex en gaan daarna wat eten bij het Sun Café, een prachtig restaurant. Marjanne neemt een soort  bonensoep en ik prefereer een heerlijke omelet.

Dit is ons vliegtuig, een Boeing B717-200, waarmee we naar Detroit vliegen en wel om 4.05 pm. De koffers en hapjes worden naar binnen gebracht, wij moeten nog even wachten, onze koffers zien we niet eerder weer dan in Amsterdam, lekker makkelijk.

Om 16.00 uur vertrekken we naar Detroit. 

Achter een Fedex toestel aan.

Hij doet er 2 uur en 10 minuten over en om 10 over 7 (10 over 6 Memphis tijd) landen we op Detroit Metro-politan Wayne County Airport. (foto 2199 t/m 2212)

We moeten helemaal van A6 naar A50 lopen, maar er gaat ook een treintje boven langs, we hebben wel even tijd en gaan nog een hapje eten bij een restaurant en ik neem een Budweiser voor $ 7,50, ik vraag haar of het flesje van goud is, waarop zij zegt: It’s an airport price, sir.

Om 21.48 uur vertrekken we vanaf Detroit en zijn om 11.35 op Schiphol.  Onderweg slaap ik niet zoveel, het is donker en heel snel wordt het alweer licht en het vliegtuig hobbelt verschrikkelijk, de riemen mogen niet los.We kregen al gauw wat te eten en te drinken, daarna proberen te slapen, wat dus niet zo best lukt. Boven Engeland krijgen we ons ontbijt, ik dacht nog, lukt dat nog wel, we zijn zo in Amsterdam.

                                                                De kust van Nederland

en de landing op Schiphol.

We hebben de koffers al vrij snel en nemen nog een bakje koffie en gaan dan met de bus naar P3 om de auto op te halen. We zijn wat slaperig omdat we niet goed en lang genoeg hebben geslapen, vanwege de turbulentie.

Onderweg pakken we nog een kop koffie bij een benzinepomp even na Amersfoort en om 16.00 uur zijn we weer thuis en nogmaals, het was een schitterende vakantie, heel veel gezien en meegemaakt!